Bir “sarı öküz” hikâyesi vardır, bilmeyen var mı bilmiyorum ama bu hikâyenin bütünlüğü adına hatırlatmam iyi olur, bayram namazı hesabı. Önce şu “bayram namazı hesabı”  na bir açıklık getireyim; dini bayramlarda, sabah namazını müteakip “bayram namazı”  kılınır, erkeklerce, çok kısa, iki rekat. “Ramazan” ve “Kurban”  olmak üzere iki dini bayram ve dolayısıyla koca yılda iki bayram namazı söz konusuyken, namaz öncesinde imam, bayram namazının nasıl kılınacağını titizlikle anla

Köy camisine atanan imam, caminin her daim cemaatsiz kalışına şaşırır. Bu, bir gün değil, beş gün değil tam bir yıl böyle olunca; nedir aslı astarı diye köylünün ayağına gider taze imam. Köyün kahvehanesi, terası, tarlası, harmanı ibadet ehli ve de ehli müslimle doludur. “Yahu neden camiye gelmezsiniz? Ne, vakit namazı, ne de cumanız var… Sorun ne? Siz Müslüman değil misiniz? “  der. Köylülerin en cüretkarı açar çuvalın ağzını. “Hocam”  der ve “öhö, öhöömm!”  diye boğazını te

Yevmiye 800 Lira… 100 Lira da yemek parası… Etti mi sana 900 Lira… 1 Dolar 42 Lira ve 1 EURO 47 Lira olsa da hâlâ “Bir Türk Dünyaya Bedeldir” di oysa… Adım gibi eminim 100 Liralık yemediğine ve evden getirdiği kırıntılarla öğün geçiştirdiğine… 800 Lira yevmiye bir de 100 Lira yemek parası; bir simitle, duble boy çayın en az 50 Lira olduğu yerde, 100 Lira… Ne Mutlu Türk’üm Diyene! Ay 30 gün ve her gün çalışsa, bir gün dahi oh demeden, bol derin uyuyup da dinlenmeden, tam 30 gü

Yağmuru engelleyemezsin, yağar; bu, kaderdir. Islanmamak için şemsiye açarsın, bu da gereğini yapmak, önlem almak, aklı kullanmaktır. Yani yağmurda ıslanmak kader değil, salaklıktır. 5 Kasım 2025… Fatsa’da bir taş ocağı… Ne çok taş ocağı var buralarda… Doğaya dal, sağlam dişi damaktan söker gibi sök o taşları, kayaları ve boşalt doğanın karnını… Bu, doğal akışa aykırı be! Olacaktır bir sonucu, bedeli, ederi; tecrübeyle sabit. O taş ocağı göçer ve manzara bu; dünya kadar bir k

80’lerin ortasıydı... TRT hâlâ bu âlemin küçük tanrısıydı. Renkli televizyonlar ufak ufak hayatınıza giriyordu ama tek kanallı yayınların tamamına yakını siyah-beyazdı. Başbakan Turgut Özal’ın konuştuğu ve elindeki altın renkli dolma kalemi bize sallaya sallaya “Türkiye çağ atlıyor. Nedir çağ atlamak? Bakınız...” diye klişe sözlerle sürüp giden “İcraatın İçinden” kesinlikle renkliydi. İcraatın İçinden’i muhakkak renkli izlesek de, damlarımızdaki kılçık antenlerin çekim gücüne

1921 Anayasası “Kurucu Meclis”  sıfatıyla Türkiye Büyük Millet Meclisi tarafından çıkartılır ve o meclisteki milletvekilleri için “Yasama Dokunulmazlığı” yani bilinen hâliyle “milletvekili dokunulmazlığı” söz konusu değildir. Keza söz konusu vatandı ve vatanın yüksek menfaatleri için dokunulmayacak şey yoktur! Devamında 1924, 1961 ve 1982 Anayasalarında Yasama Dokunulmazlığı esastan düzenlenmiş olsa da hep tartışma konusu olmuştur. Tartışma konusu olmuştur çünkü; bu dokunulm

“Cumhuriyeti Biz Böyle Kazandık!” Görseldeki fotoğrafı ve slogan vari girizgâh cümlesini çok duydun, okudun, gördün… Elbette var bir hikâyesi; anlatacağım! Anlatmasına anlatacağım da fotoğrafa bir kere daha bakmanı istiyorum, enikonu ayrıntılara girerek… Başı yaşmaklı, eteği uzun kaftanlı kadınlar… Yüzü sakallı, kıçı şalvarlı erkekler… Takım elbiseli, kravatlı, başı şapkalılar… Yaşlılar, gençler ve de çocuklar… Çift öküz koşulmuş kağnı arabası ve bağımsızlık sembolü bayrak… H

Almanya acı vatan Adama hiç gülmeyi Nedendir bilemedim Bazıları gelmeyi Üçü kız, iki oğlan Kime bırakıp gittin Böyle güzel yuvayı Ateşe yakıp gittin Biz bu türküleri 1960’lardan sonra belledik abi; Almanya’yı “Acı vatan” eyleyince yani. Babam rahmetli de gurbet kervanında beş çocuğunun rızkını arayıp, genç yaşında yaşından, ömründen olan bir hikâyedir; ondandır işte bir başka manalı gelir gurbet türküleri. Neyse... Bugün 31 Ekim... Iııı ıııh ne doğum günüm, ne de babamın her

Ağa bu, şanından ötürü diyemediğini köyün delisine dedirtir ve köyün delisini kafaya alıp da aklını alır, akıllı geçinenin… Orda bir köy, köyde bir deli varmış... O köyün de komşu köyün de; o köyün delisinin de komşu köyün delisinin de ve de tekmil köylerin bilcümle mahlukatlarının sahibi bir ağa varmış... Allah bir, ağa iki! Hâli pürmelâli ne kadar perişansa köylünün bir o kadar rahat ve huzur içindeymiş ağanın hâli, dirliği... Badem yağıyla parlattığı kaytan bıyıklarını iti

“Çarşı Ekmeği”  diye bildik ve diye diye büyüdük, geldik bugüne… Çarşıya pazara gittiğinde evin büyükleri, köye dönerken illaki birkaç çarşı ekmeği de alıp getirirlerdi “çocukların hakkı” vicdanıyla… Gaz, tuz, yağ, çay ve de şeker, en ucuzundan üçüncü mevkiden falan… Damağında darı ekmeğinin nasırı olmayana nasıl anlatılır ki çarşı ekmeği! Kabuğu incecik bir çıtırlıkta ve içi pamuktan yumuşak… Kokusu dersen; cennet böyle kokuyor olsa gerekti. Koklamalara, koklayarak yemelere

Hafta sonuydu, Fidangör’deki buram buram nostalji kokan eczaneye girdim. Dikran Amca her zamanki yerinde, o küçük masanın başında ve masanın üzeri tepeleme gazete dolu, hepsi okunacak. Ardem Abla, tahta bir sandalye üzerinde, mütebessim ve asil. Selam kelam, fındık fıstık derken Ardem Abla “yaş yer fıstığını çok severim”  dedi. “Hatta ben onu ekiyorum”  da dedi. “Artık bulunmuyor tabi”  de dedi. “Ben bulurum” dedim. Ayıptır söylemesi elim kolum biraz uzun, yanlarım epeyce de

Ata’nın bahçe mimarı, şimdilerde peyzaj mimarı diyorlar sanırım, Mevlüt Baysal Çankaya Köşkü’nün bir yanındaki bahçeyi düzenlemektedir; şimdiki adıyla mizanpajını yapmaktadır. Bir gün Ata, yaveri ve Mevlüt Baysal bahçede dolaşmaktadırlar. Çok yaşlı ve de büyük, geniş bir ağaç çıkar önlerine. Ağacın bir yanı dik bir sırta, diğer yanı suyu kurmuş, çekilmiş, çekilerek kurumuş bir havuza bakmaktadır. Ata, ağaca yaslana sürtüne kurumuş havuz tarafına geçer. Ata’nın bu, sürtünen, y

“Yunus’u hatırladın mı?” Dur, acele etme hemen, az biraz yokla hafızanı… Yunus, kara gözlü, kara saçlı, karaya çalan esmer tenli bir oğlandı…23 Ekim 2011 tarihinde yaşanan bir felaket sonucunda öldü Yunus! 23 Ekim 2011…Daha dünkü tarih ama ne çabuk unutuldu bu tarihin hangi büyük felakete denk geldiği de bu felakette ölen Yunus da... Hemen unutuldu… Bu öyle bir unutmak ki, toprağın altında bin yıllık mezarlar gibi… Oysa unutmamak lazımdı, unutanın kursağı kurumalıydı. ! İşte

“Bize her yer Trabzon!” sloganı, başta Trabzonspor olmak üzere akabinde ve de detayında Trabzon’a dair sosyo-kültürel, ekonomik ve politik her mevzuya esaslı bir başlık olmuştur. Bir şey dediğimiz de yok; gayet güzel. Motto candır! Futbolla az çok ilgilenenler, Fenerbahçe ve Trabzonspor arasındaki bir tuhaf husumeti bilir. Özellikle 1990’lar ve 2000’ler bu husumet ve çekişmenin ne korkunç yerlere gideceğine klişe örnektir. İşte bu malum durumdan ötürü “Trabzon’daki Fenerbahçe

EY VATAN GÖZYAŞLARIN DİNSİN YETİŞTİK ÇÜNKÜ BİZ “Mülkiye” Öğrenci dilinde “Siyasal”  ve resmî adıyla “Siyasal Bilgiler Fakültesi”   Ankara Üniversitesi Siyasal Bilgiler Fakültesi! Gerçi okulun İstanbul’dan Ankara’ya taşınması Atatürk’ün 3 Kasım 1936‘daki isteğiyle olur... Bu adla anılmasıysa yani Ankara Üniversitesi Siyasal Bilgiler Fakültesi olarak anılması 1949 yılında, II. Dünya Savaşı deliliği ardından olur. Aslında o kadar önemlidir ki Mülkiye ve Mülkiyeli olmak; bir bils

1924 senesi baharında Erzurum’un Pasinler kazasında deprem olmuş. Ata, hiç zaman kaybetmeden soluğu Pasinler’de almış; kalın gocuğu, kaşe kasketi, içi yünlü deri eldiveni ve çizmesiyle tam teçhizat Erzurum şartlarına uygun olaraktan. Ata, gözüyle görmeden, kulağıyla duymadan, eliyle dokunmadan ikinci üçüncü şahısların aktarma ve kanaatlerine itibar etmezmiş. Ata, halkının ağzının dibine kadar sokulur, kibirlenmeden, azarlamadan dinler ve dinlediği derde de deva olurmuş. Yaşlı

Bunlar iki acar arkadaş, iki ayrılmaz dost, kan bağı olmasa da bin yıllık akraba kadar yakınmış. Öyle zamanlar oluyormuş ki aralarındaki bu muhteşem yakınlığı tanımlayacak ne kelime, ne de bir cümle bulabiliyorlarmış. Yani değil kelimeler, bilcümle cümleler kifayetsizmiş. Şu yeryüzünde bir tek birbirlerini en doğrusu, en dürüstü, en namuslusu, yani her şeyin en en en eniymiş olarak bilir ve kabul ederler, diğer herkesi her şeyin en kötüsü sayarlarmış. Düşe kalka, bata çıka ya

Delileri ve kargaları özellikle ve de bilhassa severim. “Delisi ve kargası bol kentler huzurludur”  diye bellemişim, delinin değneğini bellemesi misali... Tüm genellemelerim gibi bu genellemem de benden gayrısına kayıtsızdır, iddiasızdır. Yani azizim, delisiyle kargası gani kentlerin güvenli olduğuna inanırım, sıfır kanıt ve de tecrübeyle. Öğlen arası, çıkmışım sokağa; sokakta maske avcısı bekçi, bekçi yetmezse polis... Sokakta “Her nefis ölümü tadacak” itikadına inat bir te

Kafasında yarım yumurta kabuğuyla “Ama haksızlık bu” diye ortalarda dolanan bir civcivdi Calimero. Hani vardır ya “Kuş beyinli” diye bir tabir, işte o kuş beyniyle Calimero bile çözmüştü işi; haksızlıktı bu gerçekten de. Zalimler karşısında sessiz kalmak tarafsızlık değil, zulme yeşil ışık yakmaktır. Calimero kadarcık bile ses vermeyince dünya, ağzı süt kokan bebeklere mezar oldu Ortadoğu. Savaşlar övülür oldu ve mülteciye evrildi esmer tenli çocuklar. Evinden uzaklarda yalnı

Bir liseli esmer kız Gözleri yıldız yıldız İri ve yağlı cüssesine inat, narin ve kadife sesli Yıldırım Gürses, öyle bir tercüman oluyordu ki ilk gençlik çağımıza… “Mesut bahtiyardan şarkılar dinlediniz”  takdimiyle Zeki Müren de bakıp geçiyordu dünya penceresinden… Oysa ben bu gece yüreğim elimde Sana bir sırrımı söyleyecek idim Sevdanın protest hâli Ahmet Kaya’yı hangimiz sevmedik ki… Gümbür gümbür bir bağlamayla “Resital” nedir ondan öğreniyordu Gülhaneparkı ve o parktaki