Birol Öztürk

Ben hep on yedi yaşındayım Demir kapının her açılışında her ayak sesinde içime sığmaz yüreğim Her türlüsünü yaşadım acının ve ızdırabın Yalnız seni özlerken kendimi yenemedim çünkü senden gayrısı haram   Şu Metris'in önü bir uzun alan yalnız seni sevdim, gerisi yalan   Cigara çekmedi canım hiç çıkarken havalandırmaya olmadı avluda atılmış voltam hiç Hele masmavi bir denize atılmış voltam hiç hiç mi hiç İçeride bıraktım dünyayı parmaklıklarla bölünmüş olarak Görmeye alışık gözleri ve senin...

1995 senesiydi… 2 Temmuz 1993 Sivas Katliamı üzerinden sadece iki sene geçmiş; faşizme karşı, gericiliğe karşı öfkemizse hiç geçmemişti… Tüm şiddetiyle “kahrolsun faşizm”  diyorduk ama kazanan yine faşizmdi… Sivas’ta ateşe verilenlerden biri de Nesimi Çimen’di… İşte o Nesimi’nin oğlu Mazlum Çimen, öyle bir bağlama çalıp da türküler, şarkılar söylüyor ki; bal, bal… 1995 senesiydi, Nesimi ve diğerlerinin yasını tutuyorduk ki bu Mazlum Çimen bir beste yaptı ki peh peh! Ekmek, şarap, sen ve ben...

Turşunun iyisi limonla mı, sirkeyle mi diye kapışırken Adile Naşit’le Münir Özkul; bizim turşularımız ne limonla ne de sirkeyle kurulurdu, kavurmalıktı. O nedenle de hiçbir fikrimiz yoktu; limon yahut sirkeyle kurulan turşunun ne tadı ne de farkı hususunda. Fikirsiz olaraktan fikir yürütsek de taraf olamadık bir türlü “Ziya”  rolündeki Şener Şen gibi… Limonu sirkeye, sirkeyi limona “tü kaka” eyleyip de dalgasına bakan Ziya’nın akıbeti de ibretlikti ya, gülüp geçtik. Gülüp geçtik keza,...