Zincirlenerek Kabe çevresinde kırbaçlanarak dolaştırılırken can veren, tulumbalarla gaz yağı püskürtülerek tutuşturulan Askeri merkezde, uyur uykularında yakılan genç Türk subaylarını unutma! Unutma! Suriye-Der'a istasyonunda vagonlarda, Arap cembiyesiyle boğazı kesilen Türk kadınlarını, yaşlıları, çocukları, yaralı askerleri... Unutma! Kumandan Mustafa Kemal'in askerlerini Halep'te arkadan vuran Faysal bin Hüseyin el-Haşimi eşkıyalarını! Ağzına "Türk" sözü yakışmayanların ve

Adana tren istasyonu kalabalıktı. “Bir devir bitiyor, yenisine giriyoruz” diye mırıldandı, “Uzun bir yola daha çıkıyoruz, ama yayan değil!” Tıslayıp duran lokomotifin yanından ayrılan memurlar bağırıyordu: "On dakika sonra hareket ediyoruz, kimse kalmasın! Fazladan eşya almak yok! Fazlası olanı indireceğiz ona göre!" Kumandan, pencereden dışarı bakıp uğurlamaya gelenlerle başını hafifçe öne eğerek vedalaşırken, Cevat Abbas’a son durumları sordu: "Musul'dan haber var mı?" "Ku

Tastamam 65 yıldır, yayılmacı eşkıya devletin modern silahlarına güvenerek yaşayan generaller, Başkumandan Mustafa Kemal Atatürk’ün subay...