19 Eylül 1924 günü Ordu iskele meydanında Gazi paşaya sunduğu 19 gülün rengi ve kokusu belleğinde dipdiri duruyordu. 14 yıl önce on yaşında yaşadığı o kutlu an dün gibi yakındı ince mevzun parmaklarıyla saçını okşayan Atatürk’ün ölüm haberini radyodan duydu. İstanbul Taksim’de La Martin caddesinde oturdukları pencereleri yüksek ve geniş, ışıl ışıl aydınlık apartman dairesinin salonu güpegündüz karardı, sanki güneş sönmüş evren tersine dönmüştü, dünya başına yıkılıyor sandı. T

Bir ev satın alıyorsunuz. Parasını veriyorsunuz. Sözde “anahtar teslimi.” Anahtarı teslim aldık, fakat tam olarak oturamıyoruz hâlâ. Aynı serzenişleri onlarca dostumdan duyuyorum. Resmen paramızla rezil oluyoruz, diyor çoğu! Ve haklılar. Anahtarı alınca karşınıza çıkan manzara: • Su tesisatı “idare eder.” • Mutfak mobilyası eksik veya hatalı. • Cam ölçüsü tutmamış, panjur kapanmıyor. • Boyacı, en temel temizlik ve estetiği es geçmiş. Ama bu sadece işçilik meselesi değil. Bu a

Adana tren istasyonu kalabalıktı. “Bir devir bitiyor, yenisine giriyoruz” diye mırıldandı, “Uzun bir yola daha çıkıyoruz, ama yayan değil!” Tıslayıp duran lokomotifin yanından ayrılan memurlar bağırıyordu: "On dakika sonra hareket ediyoruz, kimse kalmasın! Fazladan eşya almak yok! Fazlası olanı indireceğiz ona göre!" Kumandan, pencereden dışarı bakıp uğurlamaya gelenlerle başını hafifçe öne eğerek vedalaşırken, Cevat Abbas’a son durumları sordu: "Musul'dan haber var mı?" "Ku