BAYRAM AYBASTI

Dünyanın en zengin kıtası hangisi diye sorsan… Herkes Avrupa der, Amerika der, Japonya der. Kimse Afrika demez.   Oysa… Altın Afrika. Elmas Afrika. Petrol Afrika. Kobalt, lityum… Afrika.   Dünyanın cebi onların toprağında… Kendileri cebinde bozukluk sayıyor. Bizde olsa “maden bulduk” diye halaydan yol kapanır. Afrika buluyor, açlıktan ölen var.   Şimdi soruyorlar… “Afrika bir gün Çin gibi olur mu?”   E Çin nasıl oldu? Milyarlarca insan… Gece gündüz çalıştı, çalıştı, bir daha çalıştı. Fabrika...

Dünyanın dört bir yanında göğe uzanan cam kulelere bakıyorum… Her biri sanki insanlığa meydan okuyan birer mızrak: “Ben buradayım, en yükseğim, en parlak benim!” Ama soruyorum kendi kendime: Gökdelenler gerçekten gökyüzünü mü deliyor, yoksa bizim kalplerimizi mi? Teknoloji gelişti, şehirler büyüdü, insanın hırsı kat sayısını aldı. Ama bir de gerçek var: O devasa yapılara “tanrılar şehri”  gibi bakıyoruz ama içlerinde çoğu zaman ne kadar güvende olduğumuzu bilmeden yaşıyoruz. Çünkü modern...

Otuz altı yıl sonra… İlk kez bir Kasım ayında Türkiye’deyim.   İnsan memleketine dönünce, takvim bile nazik davranıyor galiba. Kasım soğuk olmalıydı oysa… Ama Karaburun’da denize girdim. Deniz, yıllardır görmediği bir dostunu karşılar gibi ılık, sakin… Sanki “Nerelerde kaldın?”  diye fısıldıyor.   Otuz altı yıl boyunca yoğun iş ortamında Avrupa’nın dört bir yanına savruldum. Saat kuleleri, gökdelenler, geniş caddeler… Her şey düzgün, sistemli, düzenliydi… Ama bir çoğunun ruhu yoktu. Belki de...