Uyumak hakkımız!

Gürültü terörü…

Türkiye’nin her şehri kendine özgü bir kabus. İstanbul sabahın altısında çöp kamyonu uğultusu ile uyanıyor, Ankara öğle arasında inşaat sesleriyle sarsılıyor, İzmir’de akşamüstü motosiklet egzozlarıyla sinirler geriliyor, Bursa’da gece yarısı nara atan magandalar sokakları inletiyor, Ordu’da başıboş köpekler havlamalarıyla mahalleyi alarma geçiriyor.

Herkes şikâyetçi ama yöneticilerimiz?

Üç maymunu oynuyor: görmüyorum, duymuyorum, bilmiyorum.

Almanya’ya bakalım:

Berlin’de gece 22’den sabah 6’ya kadar “Nachtruhe”, yani sessizlik zorunlu.

Öğle arasında iki saat “Mittagsruhe” var; kimse çim biçemez, tamirat yapamaz, yüksek sesle müzik açamaz.

Kurala uymayan hem para cezası öder hem evinden çıkarılır.

Bizde mi? Türkiye’de gece yarısı nara atan maganda kahraman, çöp kamyonu şehir marşı çalar, inşaat sesleri gündüzden geceye geçer, kimse uyarılmaz.

İşitme eşiğimiz 1 desibel.

Türkiye’nin sokaklarında 50, 60, 70 desibel… Kulak alarmda, sinirler gergin, sabır tükenmiş.

Uyuyamayan insan yorgun olur, gergin olur, verimsiz olur.

Toplum için tehlike hâline gelir.

Ama yöneticilerimiz hâlâ “ne yapalım, şehir böyle” diyerek bekler.

Almanya’da uyku hakkı kutsaldır, huzur haktır.

Bizdeyse gürültü kader…

Özetle Türkiye’nin her şehri kendi ses cehennemini yaşıyor.

Herkes şikâyetçi, ama kimse çözüm üretemiyor.

Gürültü sadece rahatsızlık değil, bir toplumsal felakettir.

Uykuya, huzura, insanlığa sahip çıkmazsak Türkiye’de hayatın tadı kalmaz.

Almanya örneği gösteriyor ki, sessizlik saati, denetim, yaptırım ve toplumsal bilinçle şehirler yaşanabilir hâle gelir.

Bizdeyse gürültü hâlâ kahraman, sakinler suçlu.

Uyan Türkiye!

Gürültüye boyun eğmek değil, sesimizi yükseltmek insanlığımızın gereğidir.

Evde, sokakta, mahallede, şehirde…

Sessizlik hakkımızdır, uykumuz kutsaldır.

Gürültü terörünü kabullenmeyin; çünkü susarsak, toplumun sabrı da, sağlığı da, geleceği de susturulur.