VARGİT ÇİÇEĞİ

Karadeniz yaylalarında kışın yaklaştığının ya da yayla göçünün habercisi olarak kabul edilen bir güz çiçeğidir. 1500 metre yükseklikte açar. Mor beyaz renkli bir çiçektir. Diğer çiçekler ilkbahar mevsiminde, o ise sonbaharda açar.

Vargit çiçeklerinin olduğu yerde; hüzün vardır. Terk edilmişlik ve yalnızlık duygusu yaşanır çoğunca. Ayrılık, veda ve özlem vardır.

Uyarır vargit çiçeği bu bölgede yaşayan insanları. Onları tedbirli olmaya yöneltir. Uyarıları gerçekçidir. Dosttur vargit çiçeği. Kendine güvenenleri kandırmaz.

Uyarıları dikkate alıp İstanbul'a doğru yola çıktığımızda, mevsimin ilk karının da Yeşilce'ye yağmaya başladığını öğreniyorduk. Zamanlama mükemmeldi. Dağda değil, belde değildik. Yolda izde kurda kuşa da rastlamamıştık. Ama yine de içimdeki burukluğa bir anlam veremiyordum.

VARGİT ÇİÇEĞİ

Karmı yağmış yaylalara köylere,

Son güzün de açan vargit çiçeği.

Akıp giden senelere aylara,

Bazen gülüp geçen vargit çiçeği.

Vazgeçmedin bayırından düzünden,

Mor beyazlı biçiminden özünden,

Sevda pınarından gönül gözünden,

Damla damla içen vargit çiçeği.

Ne nergise benziyorsun ne güle,

Ne lâleye, menekşeye, sümbüle,

Sen kendini heder ettin nafile,

Elden ele göçen vargit çiçeği.

Bir kör duman iner dağlar beline,

Yağan yağmur karışmaz mı seline,

Efil efil esen seher yeline,

Kokusunu saçan vargit çiçeği.

Yaz baharın cümle âlem cem olur,

Davul zurna sazlar çalar dem olur,

Yekta-i yem kurda kuşa yem olur,

Kem gözlerden kaçan vargit çiçeği.