BİR ÖĞÜT

"Ne kadar zenginleşirsen, o kadar fakirleşirsin."

Anlayana büyük bir öğüt.

Günümüzde zenginliğin değeri maddi olduğu için cehalete de saygı duruşundayız.

Evet, gelişiyoruz geliştikçe, kimyamız bozuluyor. Aslında gelişmiyoruz hayatımızdaki maddi materyallere tapıyoruz. Bizleri ele geçirip maddiyatın istediği yönde yürüyoruz.  Değerler yer değişince, kimyada mutasyona uğruyor.

Oysa maddiyat bir araç bile değildir. İnsanın kendine kattığı değerlerin yanında, sadece nesneden ibarettir.

Neyi odak yaparsan onu geliştirirsin. Çürümüş insanlık, kendini gizlemek için nesnelerle bezenmiş maalesef.

Maddiyatı elde edeyim derken, insanlığını kaybedenler. Mutluluğu yine maddiyatla ara olmuş. Bildiği başka bir alternatif olmadığını düşündüğü için. Geliştirmeyip, gelişmeyip tapmayı tercih etmişler.

Oysa doğa, canlı suyu bize verirken, bizden maddi bir karşılık almıyor. Ama biz tüm ölü suyu şişeleyip maddi bir değer biçiyoruz. Ne için? Ölmüş bir topluma hizmet için. Babaannem derdi ki; ölmüşler de ağlayanları yok!

Dünyaya gelen en mucizevi varlık olan insan. Kendini zenginleştirme yerine, görselliği nesnelerle yapılandırıp, zenginlik zanneder olmuştur.

Ebedi kim kalmış?  Hayır, anı kurtardın ama geleceğin, gelecek nesilleri insanlık adına çok geride olacak. Ve kendi kendini yok edecek bu yolu izlerse.

Tüketmeyi ve tükenmeyi zengin kılıyoruz. Üretimden bir haberiz. Böylelikle maddi güce değer verilen toplum.  Muhtaç kalıyor. Muhtaçlıkta modernize yokluğa sürükler insanlığı.

Duygusal aç insanlık çevreliyor etrafımızı. Doymuyor doyamaz da. Özünden uzaklaşan insanoğlu özünü anımsatacak minimum her şeye köle olur.

Öyle güzel kuplarla süsler, kendini inandırır.

Yaşam bir avuç toprak, onu bile arar olduk, beton mezarların içinde.

Uyuyanlar, gaflet uykusuna kapılmış değil, gözleri kamaşmış bir büyünün esaretine düşmüşlerdir.

Yazının başında belirtiğim gibi;

Ne kadar zenginleşirsen, o kadar fakirsindir. Ey! İnsanoğlu.